PHOTOS by Carlo Verfaille / CuttingEdge
[singlepic=742,450,670,center] [singlepic=739,240,360,center] [singlepic=738,360,240,center] [singlepic=737,240,360,center] [singlepic=736,360,240,center] [singlepic=735,360,240,center] [singlepic=734,360,240,center]SETLIST
Set 1:
01. Why?
02. Baby Can I Hold You
03. Change
04. Behind The Wall
05. Don’t Dwell
06. Fast Car
07. 3,000 Miles
08. The Promise
09. Say Hallelujah
10. She’s Got Her Ticket
11. Talk To You
12. Telling Stories
13. Another Sun
14. America
15. Talkin’ Bout A Revolution
Encore 1:
16. Lovesong
17. Give Me One Reason
Setlist submitted by: Aurélie M.
FAN REVIEWS
- Aurélie M., 11/18/05: The tramway (line 52 from downtown) to go to the Forest National was full of concert attenders who was wondering when it was time to get off the tram. It was funny to see that, the screen in front of venue was telling people that no cameras, video and audio equipments, cans, laser pens, drugs, weapons (???) were allowed in the venue, ooh yeah? i don’t know about weapons but cameras were inside I can tell you that.The Request box was here, at the mershandising spot, I requested Open Arms, of course she played The Promise, no comment. But yes a comment: is there that many people who request The Promise in Europe as it didn’t even release as a single here? Wouldn’t they request Fast Car, Talkin’Bout A Revolution or Baby Can I Hold You??Cherif Mbaw opened the show, his music is good, senegalese, i found he sounded like Youssou N’Dour but i thought his songs were quite too long, I would have prefered his songs to be shorter but still, he made it and could make participate the audience to his set, making it sing and clap into his hands.[singlepic=741,400,533,center]I could attend this concert from front row, the very first row, so would I have a reason to complain about it? The concert was great as usual.
Tracy said they had some time off the day before and said that her and the band visited the Musical Instruments Museum she asked people if they ever visited it, a dozen (on about 7000!) said they did and she laughed saying that it was the same for her where she lives, wanting to say that she doesn’t visit such kind of places in San Francisco, she concluded “Well you have a very nice musical instruments museum, with the band we enjoyed it very much”.
I was happy to hear her play She’s Got Her Ticket (performed by the band and Tracy on acoustic guitar, not on electric guitar as she used to on previous tours) and Telling Stories as she didn’t on the UK shows I attended. Once again, Another Sun and America blew my mind. I found 3,000 Miles much better played than in London. Lovesong was the cover song chosen for the encore.
It’s always nice hearing Tracy say “Merci beaucoup, bonsoir”, I remember her saying “Bonne nuit” on the New Beginning tour, i guess it comes from the translation of “Goodnight” but meaning “sleep well” but not “goodbye” :D Someone might have told her the difference between “Bonsoir” and “Bonne nuit”
- Fabian Verriest: Fan depuis le début, mais vu que très peu de fois, ce n’est pas facile de parler d’un concert de Tracy Chapman. L’ayant vu il y a deux ans à Antwerpen, Tracy, sur scène ne semblait pas à l’aise, peut être perturbé ou timide aussi d’ailleurs. Il faut dire, avec la politique américaine qui régnait à l’encontre de l’Irak, quoi de plus normal pour une chanteuse des plus engageantes. Hier, c’est un autre visage, elle était assez souriante, et même qu’elle s’est mise à faire une petite causette et de nous faire part d’une visite qu’elle avait fait la veille à Bruxelles au musée de la musique et qu’elle y a trouvé une bien jolie collection d’instruments. Ce n’est pas à ces concerts que l’ambiance va exploser à tout rompre, le public est là relax à l’écouter, ce qui vaut des petit temps mort entre quelques chansons où certains dans le public n’hésiteront pas à lancer des ” We love you ” et autre remarques très sympa à son intention, ce qui l’a touchera mais restera comme elle est avec cette petite timidité mais qui l’a rend si charmante.
Sur scène, elle se présente sous la forme d’un trio. A sa gauche, le coté rythmique avec son batteur. A sa droite, le coté mélodie avec son bras droit à la guitare électrique, synthé, pedal steel, basse. Et elle à la guitare acoustique et électrique. Cela donne une idée du style et de l’ambiance musicale qui va régner. Mais aussi cela va demander certain réarrangement de ses compositions comme elle nous le montre tout cela d’entrée de scène (Guitare acoustique, guitare électrique et batterie) avec ” Why? “. Et c’est parti dans ces tons là pour une set list très bien ficelée et qui se laisse suivre à pavillon grand ouvert. Pas vraiment de surprise, restant avec sa guitare acoustique, elle alterne et enchaîne très bien au début entre son premier et nouvel album. Le A Cappella de ” Behind the wall ” face à une salle bien comble n’y échappera pas. Se retrouvant seule, elle explique que lors des trois concerts précédents, elle avait laissé une ” Request box ” où les fans avaient la possibilité de demander le titre qu’ils voulaient entendre. C’est ” The promise ” qui sort du lot et Tracy de nous l’interpréter à la guitare acoustique (Mmmm, rien à faire mais le pure acoustique, je raffole). Mais il y a surtout ce moment où le ton monte d’un cran, Tracy se met à la guitare électrique tandis que son bras droit est à la basse pour “Telling Stories ” et ” Another sun ” pour en arriver à ces conquérants ” America “. Le morceau dont j’attendais le plus pour la simple et bonne raison que la version de l’album me déçoit, comme un laissé de trop peu. Deux timbales sont placées à gauche et droite de Tracy et peut commencer à taper le tempo et sa guitare électrique force le ton au fur et à mesure et elle nous (enfin me, puisque avis perso) livre une version d’une qualité bien supérieure à celle du cd. S’en suit après cela l’attendu et logique ” Talkin’Bout A Revolution “.
Au rappel, Tracy nous livre une reprise des plus surprenante et inattendue qui est ” Lovesong ” des Cure, sous un air de banjo ou mandoline (ne me demander pas quel instrument elle avait, j’en sais rien :( ). Et d’en terminer aux sons électriques ” Give me one reason ” dont au final, le rythme changera et s’accélèrera pour une version plus coriace devant un public qui n’a pu s’empêcher d’aller envahir la fosse et de mieux s’approcher d’elle.
En conclusion, un très bon et agréable concert que cette dame nous a livré, dont je ne répèterai jamais assez la qualité de ces textes et l’émotion qui s’y dégage. Le tout sous la forme d’un trio, simple et efficace.
[singlepic=732,450,224,center] Ticket submitted by Marc SquifletREVIEWS
- Tracy Chapman is thuisgekomen – By: Peter Vantyghem, De Standaard, vrijdag 18 november 2005
Verbazend hoe populair Tracy Chapman gebleven is. Vorst zat nagenoeg vol, en al dat volk juichte al bij de eerste akkoorden van ,,Why”. Chapman glimlachte en putte er kracht uit om elke protestvraag in de song met striemende kracht de zaal in te slingeren.
Ze probeerde bijzonder essentieel te zijn. Jeans en hemd rond het lijf, akoestische gitaar in de handen, en twee mannen met gitaar en drums naast haar. Geen bas, soms geen begeleiders, en in ,,Behind the wall” zelfs geen instrument. Door die aanklacht tegen vrouwenmishandeling zo naakt te zingen, zorgde ze voor een emotioneel moment.
Maar behalve boos, was ze ook lief. ,,Baby, can I hold you” kwam er al meteen aan, en later in de set leverde Chapman een hoogtepunt toen ze op verzoek ,,The promise” zong, een belofte van liefde ondanks lang wachten. Hartverwarmend hoe je met alleen een akoestische gitaar een volle concertzaal stil krijgt.
Tracy Chapman heeft een vreemde carrière gehad. In 1988 werd ze ondanks zichzelf naar de top gekatapulteerd door een sterk debuutalbum en haar deelname aan de Amnesty-tournee met Sting, Peter Gabriel, Bruce Springsteen en Youssou N’Dour. Ze werd beladen met politieke en artistieke verwachtingen, die ze niet kon of wilde inlossen. Liever groeide ze, verlegen als ze was, op haar eigen ritme.
In Vorst had je de indruk dat ze na twintig jaar in het vak aangekomen is. De vrouw op het podium zong zelfzeker, nog steeds met die natuurlijke melancholie in haar stem. Maar ze keek het publiek oprecht aan, en liet zich naar het einde toe stevig gaan in ,,Another sun”, dat eindelijk een baslijn kreeg en waarop Chapman gemeen gitaar speelde.
Daarna volgde ,,America”, de frappantste song op haar nieuwe album. ,, We’re sick and tired, hungry and poor/ ’cause you’re still conquering America ”, zong ze als in een mantra, terwijl ze afwisselend op twee trommels sloeg, of noise uit haar gitaar liet knetteren. Dat was geen lieve singer-songwriter, veeleer een donker orakel, dat waarschuwde dat sommige mensen niets leren.
Dat soort momenten wisselde ze gevat af met bekende liedjes, en uit het applaus bleek hoezeer dat eerste album een klassieker is geworden. ,,Talking about a revolution” werd warm meegezongen, waarna Tracy en haar mannen het podium af stapten, na nauwelijks 70 minuten. De ovatie die volgde, overspoelde haar als een tsunami.
Er volgde een korte, maar intense bisronde. Chapman liet zich helemaal gaan in ,,Give me one reason”, het ruige bluesnummer dat al de hele avond op de loer lag om van haar bezit te nemen. Eindelijk liet ze alle vormelijkheid varen en gaf ze zich over aan trance, dreadlocks voor haar gezicht, enkel bezig om energie uit haar gitaar te rammen.
Een sterk einde van een concert dat als een ochtend openbloeide en voluit licht uitstraalde.
Tracy Chapman. Gehoord in Vorst Nationaal in Brussel op 16 november
- Tracy Chapman niet enkel meer lief maar ook ruig en boos – By: http://www.folkforum.nl/, 19/11/05
Op haar Europese tour trad Tracy Chapman afgelopen dagen op in Brussel en Amsterdam. Journalist Peter Vantyghem was erbij in Vorst Nationaal in Brussel en constateert in De Standaard dat haar verlegenheid uit 1988 heeft plaats gemaakt voor zelfvertrouwen: …In Vorst had je de indruk dat ze na twintig jaar in het vak aangekomen is. De vrouw op het podium zong zelfzeker, nog steeds met die natuurlijke melancholie in haar stem. Maar ze keek het publiek oprecht aan, en liet zich naar het einde toe stevig gaan in ,,Another sun”, dat eindelijk een baslijn kreeg en waarop Chapman gemeen gitaar speelde….
Hier nog enkele passages uit Vantyghems recensie:
…Ze probeerde bijzonder essentieel te zijn. Jeans en hemd rond het lijf, akoestische gitaar in de handen, en twee mannen met gitaar en drums naast haar. Geen bas, soms geen begeleiders, en in ,,Behind the wall” zelfs geen instrument. Door die aanklacht tegen vrouwenmishandeling zo naakt te zingen, zorgde ze voor een emotioneel moment….
…Maar behalve boos, was ze ook lief. ,,Baby, can I hold you” kwam er al meteen aan, en later in de set leverde Chapman een hoogtepunt toen ze op verzoek ,,The promise” zong, een belofte van liefde ondanks lang wachten. Hartverwarmend hoe je met alleen een akoestische gitaar een volle concertzaal stil krijgt…
…,, We’re sick and tired, hungry and poor/ ’cause you’re still conquering America ”, zong ze als in een mantra, terwijl ze afwisselend op twee trommels sloeg, of noise uit haar gitaar liet knetteren. Dat was geen lieve singer-songwriter, veeleer een donker orakel, dat waarschuwde dat sommige mensen niets leren….
…Er volgde een korte, maar intense bisronde. Chapman liet zich helemaal gaan in ,,Give me one reason”, het ruige bluesnummer dat al de hele avond op de loer lag om van haar bezit te nemen. Eindelijk liet ze alle vormelijkheid varen en gaf ze zich over aan trance, dreadlocks voor haar gezicht, enkel bezig om energie uit haar gitaar te rammen. Een sterk einde van een concert dat als een ochtend openbloeide en voluit licht uitstraalde….
- Tracy in trance in volgelopen Vorst – By: Het Nieuwsblad, 18/11/05
Verbazend hoe populair Tracy Chapman bijna 20 jaar na haar ijzersterke debuut – remember Fast Car – gebleven is. Vorst zat nagenoeg vol en juichte al bij de eerste akkoorden van Why. Het moedigde haar aan om een erg fraaie avond vol te maken.
Chapman probeerde essentieel te zijn: akoestische gitaar in de handen en twee mannen op gitaar en drums naast haar. Geen bas, soms geen begeleiders, en in Behind the wall zelfs geen instrument. Die aanklacht tegen vrouwenmishandeling zo naakt te horen zingen, was een emotioneel moment.
Maar behalve boos was ze ook lief. Baby, can I hold you kwam er al meteen aan, en later in de set zorgde de zangeres voor een hoogtepunt toen ze op verzoek The Promise zong, een belofte van liefde ondanks lang wachten. Hartverwarmend hoe je met enkel een akoestische gitaar een volle concertzaal stil krijgt.
Tracy Chapman werd bij haar debuut in 1988 beladen met politieke en artistieke verwachtingen, die ze niet kon of wilde inlossen. Ze groeide liever op haar eigen ritme. In Vorst had je de indruk dat ze na twintig jaar in het vak aangekomen is. De vrouw op het podium zong zelfzeker, nog altijd met die natuurlijke melancholie in haar stem.
Tijdens de bisronde ging Chapman helemaal loos in Give me one reason . Eindelijk liet ze alle vormelijkheid varen en gaf ze zich over aan trance, dreadlocks voor haar gezicht, enkel bezig om energie uit die gitaar te rammen. Een sterk einde van een sterk concert. Chapman beloofde volgende zomer terug te komen. (VPB)
VENUE: Forest National, Av Victor Rousseau, 1190 Bruxelles – Belgique (Capacity: Up to 7 000)
PROMOTER: ccLive.be
OPENING ACT: Cherif Mbaw
